Dag bolletje zon. Feniks in miniatuur, kleinste der vinken. Je rees op uit de as van het oostervuur in een mistig bos. Je zang maakt ruimte. Je scharrelt in gezellige groepjes en volgt de mensen – de kleinste zaadjes zijn je voer. Je zingt en je zingt en je zingt, zelfs in een kooi. Bruinig ben je en klein, tot je opvliegt in je jubel en je gele borst toont in het licht. Zo groots. Goddelijk zo je wilt.
Ooit zei je: ‘Ik breng je terug op aarde.’
Nu zei je: ‘Wat nou als je eens als sjamaan gaat leven?’
Ik zei: ‘Ja, ik wil’, en ik begreep dat dat alleen gaat met jouw essentie: levensvreugde, ondanks alles. Ondanks alles, levensvreugde.
Dankzij alles.

Soms vliegt een groepje van jou ver voorbij de grenzen en vindt nieuw leefgebied. Of niet, maar dat weerhoudt je niet van ver vliegen of van zingen.

Oosten, eerste chakra
31 augustus 2017

Terug naar de andere odes aan een pad